Шрифт:
Интервал:
Закладка:
_Դու՛ կարո՞ղ ես չշարժվել… Արաքս, կանգնի՛ր անշարժ… մեջքով բռնել եմ այս ամբողջ բեռը… բայց արդեն չեմ դիմանում… վիզս ցավեց…
Արաքսին գլուխը քաշեց ետ։ Ու նայեց վերև։
_Սահակ, ի՞նչ անեմ…
Սահակը ևս մի քիչ առաջ եկավ։ Երևում էր որ մեծ ջանք էր գործադրում, որ պահի տուփերը թափվելուց։
_Տեր աստվա՜ծ, մնալու ենք տուփերի տակ, պետք էր կպչել ձեր ծուռը շարքերին…մեռնելու եմ մակարոնների տակ։
Սահակը նորից ծիծաղեց, դիրքը թուլացավ ու դրա հետևանքով երրորդ շարքն էլ լրիվ քանդվեց լցվեց իրենց վրա։ Ծանրությունը չկարողանալով այլևս պահել Սահակը մղվեց առաջ ու իր մարմնով կպցրեց Արաքսիին սառը պատին։
_Սահակ ի՞նչ ես անում։
Արաքսիկի աջ ոտքը մնաց երկու տուփի արանքում։ Նա մի ձեռքով բռնվեց պատից, մյուսը դրեց Սահակի կրծքին։ Սահակը արմունկներով հենվեց պատին։ Անզորությունից դրեց գլուխը Արփիկի գլխին, հետո թեքեց ուսին։
_Չհասկացա…_Արաքսին շարժեց ուսը,_Սահա՜կ…
Երիտասարդը սեղմեց շրթունքները նրա վզին։
_Սահա՜կ ի՞նչ ես անում։
Արաքսին թողեց պատը ու երկրորդ ձեռքով ետ արեց երիտասարդին։ Նրա միաժամանակ վախեցած ու զարմացած հայացքը մեխվեց նրան։ Սահակը ուզեց ետ անել գլուխը, բայց վզին ընկած մակրոնի տուփը չթողեց։
_Արա՜քս… ե՜ս չգիտեմ ինչ եղավ ինձ։
Սահակը նորից գլուխը դրեց նրա ուսին։ Շնչեց օրիորդի անուշ օծանելիքի բույրը։ Գուցե դա օծանելիք չի՛, այլ Արաքսիի բույրն է։ Մի ձեռքը թուլացավ, բայց դեռ պայքարում էր։ Վերջապես հավաքեց բոլոր ուժերը, ափերով ամուր հենվեց պատին, ոտքերը պինդ սեղմեց ետ ու մարմնով պահեց տուփերը, ապա մի ճարպիկ շարժումով քաշեց Արաքսիին դուրս ու վերև հրեց այդ ծուղակից։ Արաքսին իսկույն բռնվեց տուփերից մեկից ու քաշեց մարմինը հանեց։ Ապա արագ այսուայն կողմ հրմշտեց մոտակա տուփերը ու քաշեց Սահակի բազուկից։ Երիտասարդը ինքն էլ մղվեց նրա կողմ։ Ու թափով շարժվեց դեպի առաջ։ Տուփերը դղրդոցով վերջնական թափվեցին հատակին ու մյուս թափված տուփերի վրա։ Սահակը արագ-արագ ոստոստելով նրանց արանքներով սեղմեց օրիորդի ձեռքը ու շարժվեց առաջ։ Բայց Արաքսիի ոտքը առավ ինչ-որ խոչնդոտի ու նա փռվեց հատակին։ Սահակը ուզեց քաշել ոտքի հանել։ Բայց չգիտես ինչու ներքին ձայնը հուշեց անել հակառակը։ Նա ձևացրեց, թե ինքն էլ կորցրեց հավասարակշռությունը ու փռվեց օրիորդի հետևից, սակայն ընկնելուց պահեց օրիորդին իր գրկում։
Արաքսին հևաց ու կարմրած նայեց Սահակին։ Աչքերում բոցկլտում էին ջղայնության կայծերը։ Դժգոհ ծռեց բարակ շրթունքները։
_Սահա՜կ… խելքդ թռավ…
Նրա մազերը սփռվել էին երիտասարդի կրծքին, պիտի բարձրանար, երբ Սահակը ամուր գրկեց մի ձեռքով, իսկ մյուսով՝ սեղմեց գլուխը իր դեմքին։
_Ի՞նչ ես անում։
Բայց շարունակել չկարողացավ։ Երիտասարդի ջերմ շրթունքները ստիպեցին լռել։ Օրիորդը մի քանի անգամ հարվածեց, բայց ազատվել չկարողացավ։ Սահակը բաց չթողեց մինչև, որ չկշտացավ։
_Աներե՛ս,_շշնջաց օրիորդը ու սրբեց բերանը։ Նրա սպիտակ դեմքը վայրկյանում կարմրեց։ Սահակը ամուր բռնեց նրա ուսերից ու տապալեց հատակին։ Ձգվեց, որ նորից համբուրի, բայց օրիորդը թեքեց գլուխը։
_Սահակ, մի գժվի… բաց թող…
Սահակը շոյեց նրա այտը ու խճուճ մազերը տարավ ետ ճակատի վրայից։ Օրիորդը դեն հրեց նրա ափը։ Սահակը զգաց, որ չափն անցավ։ Բայց չգիտեր ինչու ապուշի նման գոհ ժպտում էր։
Արաքսին հևաց երիտասարդի ծանրության տակ։ Հատակի սառնությունը ամեն բջիջ մարմնում պաղեցնում էր, իսկ երիտասարդի շունչը՝ վառում։ Նա ազատվեց երիտասարդի բազուկներից, հրեց գցեց իր վրայից, ոտքի նետվեց ու վազեց դեպի վերև։ Հատակին պառկած երիտասարդը ձեռքը ետ մեկնեց, որ բռնի նրա շրջազգեստի փեշը, բայց բռնեց միայն օդը։ Ձեռքը այդպես էլ ետ գցեց ու ժպտաց։
–Արի ամուսնանանք,—անսպասելի դուրս թռավ նրա բերանից։
_ Քո՜ հետ… միայն մյուս կյանքում,—վերևից եկավ պատասխան։
–Ուրեմն այսօրվանից մյուս կյանքդ սկսվել է։
_Ապու՛շ…
«Վերջապես հաջողվեց ազատվել այդ անտեր մակարոններից»․ մտածեց Սահակը։
