ярама.

Күңелне матурлый шәфкатьлек,

Нур сибә һәрчакта йөзенә.

Юлларда очрасам начарны

Гаепле тоямын нигәдер,

Авыр йөк шикелле үземә.

Бул ипле, акыллы һәм эшчән

Имә син башыңны бер кайчан.

Үткәнне искә ал, барла барсын да

Бал уяу, әдәпле һәм уйчан.

Их, рәхәт, әдәплек юлында

Ниндидер эш эшләп, сүз сөйләп

Эзеңне нур сибеп калдырсаң.

Тыңла әле олыны,

күңеле шәфкатьлек тулыны,

Яшә син күмелеп сихәтлек, шатлыкка.

Балалык, яшьлекнең сукмагы

Итә бит кешене картлыкка.

Мин бәхетле.

Мин бәхетле, күңел керләреңне

Сүзем белән назлап юалсам.

Нинди хата, кайгылардан котылып,

Сөенәлсәм әгәр, юансам.

Мин бәхетле, эш коралы тотып,

Сөенеп, ни дә булса эшләсәм.

Игенченең төсе – кара икмәгемне

Шатлык тоеп кына тешләсәм.

Мин бәхетле, йөрәк кушканнарны

Чын күңелемнән теләп сөйләсәм.

Тыңлаучының күңел күзләрендә

Күрсәм әгәр матурлык һәм ямь.

Мин бәхетле, юлларымда әгәр

Иман нурлы берәү эндәшсә.

Үпкә белдермимен бер кемгә дә

Нидер уйлап, кеше көнләшсә.

Мин бәхетле, сөйгән, яратканга

Туган җирне, туган телемне.

Бала үстергәндә күңелемә

Тупладым мин кирәк белемне.

Бәхет дигән төшенчәне

Төрлебез төрлечә аңлый,

Берәү аңларга теләми,

Яшьтәшеннән күпкә соңлый.

Килер буынга күчәрме?

Күңелнең кояшын, күңелнең айкаен

Ходаем, күрсәт син, туктаусыз.

Күңел якты сибеп торса гына

Кешеләр яши алалар

Шатланып тавыш-гаусыз.

Сип нурыңны, сип нурыңны,

Иң матур юлларга чакырып.

Әйтмәсен бер кеше, бер сүз дә

Үпкәләп, яманлап, акырып.

Магниттай тартыгыз, дусларым,

Чыгармын барырга юлыма.

Сихәтлек җимеше – язмамны

Кадерләп, иң изге теләк белән

Алырмын тиз генә кулыма.

Кара син елмаеп ихластан,

Уйлама мәкерле уйларны.

Мин сөям, яратам, хөрмәтлим,

Рухи азыктан туйганны.

Елмаеп каршы ал, очрашкач,

Өләш, син, фикерне, теләкне.

Үссен күңелдә бердәй гөл,

Күрсәтик Аллаһтан бирелгән бүләкне.

Яшермә, әйт әле дөресен.

Күңелем гөлләре үсәрме?

Ата-бабам йоласы, халкымның

Энҗе-яүһәре килер буынга күчәрме?

***

Рәхмәтләр тутырып,

Хат язсам утырып,

Әгәр дә мин сиңа җибәрсәм,

Аңа тиң теләкләр телимен.

Кабул итеп ал син чын йөрәктән

Сөенсен мин барга үз әсәң.

Рәхмәтем сихәтлек бирсен дә

Сине шат итеп, йөгереп йөретсен.

Ходаем көч биреп һәр мизгел

Күп нәрсә эшләргә өлгертсен.

Рәхмәтем нур сипсен йөзеңә,

Куәтне бирсен һәр сүзеңә

Күңелем кояшын, йөрәкнең җылысын

Сибәрлек итеп бир, Ходаем, үзеңә.

Рәхмәттән шатланып йөрәгең тибәлсен,

Күңелең күкләргә тоташсын.

Һәр эшең уң булып,

Галәмне күм әле шатлыкка

Ниятең тормышка гел ашсын.

***

Эч серемне яшермичә

Килә минем сөйләсе.

Бозылган, борчу җаннарны

Килә-килә көйләсе.

Кайгылы, сагышлыларны

Күмәсе килә нурга.

Борчылудан, нәфрәтләрдән

Калмасын, димен, хурга.

Үпкәләгән, үчлесенә

Әйтәсе килә назлап.

Матурлык биләп алыр ул

Әкренләп кенә, азлап.

Авруларның бөтен чирен

Чыгарыр идем юкка.

Сөендереп китәр идем

Икмәкләр барга, тукка.

Яшь йөрәкләргә яшәргә

Гел дәртне өстәр идем.

Тормыш матурлап яшәргә

Туган һәр кеше, димен.

Авыр, диеп зарланмаска

Рухи көч бирер хисем.

Илгә иминлекне теләп

Үткәрер бөтен кичен.

Көн артыннан көнне көтеп

Үтә бит безнең гомер.

Гел сынау белән яшибез,

Чыныкса да, кисәк сынар

Әгъзалар түгел тимер.

Гомер буе йөрәк җылы сипте

Җылытсын дип кеше арасын.

Туган-тумам, дус-ишләргә минем

Бик сөенеп килә барасым.

***

Мин бит ана. Бала елаганын,

Ана сагышларын тыңлаган.

Шуңа, ахры, язар хисем минем

Күпкә, бик-бик күпкә

Язылмыйча калган, соңлаган.

Мин бит ана – тормыш мизгелләрен

Бер туктаусыз аңлап күзәткән.

Кеше күңелләрен биләп алып

Теләк, уй, хисләрен,

Яшәешен аның үзгәрткән.

Мин бит ана. Кеше ялгышканда

Аның ялгышларын төзәткән.

Онытылмый, һич тә онытылмый,

Тиргәп, назлап, кайчак иркәләп тә

Балаларга күпме сүз әйткән.

Мин бит ана. Хисем шуңа

Якты нурын сибеп яна.

***

Бала туа. Белми берни,

Төрелгән килеш ята.

Елый-елый үсә бала,

Ата-анасы шаярта.

Үсә бала, тәпи йөри,

Күп нәрсәләрне аңлый.

Аңлый төшкәч, күпне белә

Ата-анасын тыңлый.

Китә тәпи, йөри тышта,

Иптәш-дуслары була.

Кешеләр белән таныша,

Ата-ананы белә.

Кайта өйгә, каршы ала

Дәү әни һәм дәү әти.

Шуннан сорый сабый бала

Кая, ди, әни, әти?

Дәү әти белән дәү әни

Баланы бик ярата.

Әти-әни төшенчәсен

Үзләренчә аңлата.

Үсә бала, китә хәзер

Бакчага да мәктәпкә.

Дәү әти белән дәү әни

Өйрәтә тәртип, әдәпкә.

Укый бала, белем ала.

Укый табигать турында.

Укый, яза, шигырь ятлый.

Шигырь әткәй турында,

Шигырь әнкәй турында,

Шигырь кеше турында.

Үзе яза күп нәрсәләр,

Ручкасы бар кулында.

"Әткәй" дип яза бу бала,

Әткәсен ул сагына.

Өйгә кайткач, чыгып бара

Дәү әнисе янына.

Сорый шулай һәр көн бала

Ата-ана турында.

Таныклыкта сызык булган

Ата дигән турыда.

***

Урлап алган мәхәббәтем,

Урлап алган ашым юк.

Рәнҗетмәгез, әй кешеләр,

Рәнҗешләргә хакым юк.

Ап-ак чәчәк аткан икән

Өй артында баланы.

Хәләл ризыклар ашатып

Үстердек без баланы.

Озын юллар үттем инде,

Юлдаш булсын турылык.

Турылыгым – иң зур байлык

Алтын тауга торырлык.

Кемнәр белән эшләсәм дә,

Тойдым һәрчак турылык.

Турылык белән яшәсәң,

Соңгы көндә юк хурлык.

Авыр, ләкин үкенмимен,

Гомерем – минем үткән юл.

Турылык өчен яшәргә

Дусларым бирделәр кул.

Озын түгел, кыска түгел,

Гасыр бүленгән уртак.

Гүя, чабып үтә төсле

Яшьлектә җиккән юртак.

Минем алда, янда, артта

Бар