вясны.

Які настрой, такія чутны жанры!

Што дапаўняюць рознасць глыбіні.

Малююць атмасферу рознай фарбы.

Скарб усёй планеты песень вышыні!

01.2019

*****

Шкада, што мы не сустрэліся зноў.

Напэўна, наш лёс не хоча таго –

Каб мы не звязаліся гукамі слоў,

Не марнаваўшы адзін аднаго.

Без усякай патрэбы на доўг.

Без просьбы, проста ўбачыць.

Ды так, каб размовы на двох.

Жыццё па-рознаму крочыць.

Дарогі, прычыны, адлегласць.

І на патрэбы губляем мы час.

Нібы прайшла ўжо вечнасць,

Цябе я не бачу скрозь мас.

Сустракаю я многіх, але не цябе.

Усіх выпадкова. Дзе дзелася ты?

Хаваем мы праўду, усё ў сабе,

Зачыніўшы пытаннем хады.

Што гэта зменіць, так або не?

Ці будуць выдаткі, прыемнасць?

І без патрэбы, але па віне –

Пісьменнік, жыццёвая беднасць.

09.2018

*****

Ісьці куды, мне не кажы!

Я вырашыў свой лёс накіраваць

На пераплёт рознай мяжы,

Дзе буду рознасць набываць.

Я не хачу губляць свой час,

На аднолькавасць людзей і дзён.

Не варта? Чаканне на параз.

Нераз, але кранае гэта нас!

А колькі перамог жа будзе?

Хачу даведацца ўсё часцей.

З бакоў стаяць і кажуць суддзі,

Ды льюць у вогнiшча алей.

Я не баюся, трэба сбегчы, бегчы!

Не азiрацца і не вяртацца надалей.

Хопіць ляжаць на цёплай печцы,

Бо страціў усё, што меў.

Хто скажа: “Звар'яцеў!”

Я летуценнiк, гэта так, але не важна!

Я здоліў вас, да мары я хацеў –

Адчынена цяпер мне мапа!

01.2020

*****

Адпусьці мяне мая любоў.

Дай подых вольнага паветра!

Каб ня чапала серца боль,

Бо неўзаімна гэта.

Я да цябе, ты ад мяне.

Я з пачуццямі, гэта бачыш…

І ты цураешся мяне!

Ты для мяне, шмат чаго значыш.

Не згасла полымя яшчэ

І не сціхаюць спрэчкі ў галаве.

Як ставіцца мне да цябе,

Калі ты наблiжаешся, звярнулась да мяне?!

Бо іншы раз, перасякаюцца шляхі –

Мы сустракаемся, як ты не хочаш!

І сэнс размоў, як і раней, тугі.

І неўзаемнасць змрочна, побач.

Не адпускае прыцягненне

І не дае спакою мне!

Патрэбен час, каб да цябе імкненне,

Заціхла так, як падабаецца табе.

03.2019

*****

Без рыска няма мне свету,

Не адчуваю, як ідзе жыццё!

На зэдліку, трымаючы газету,

Сыходзіць вера і быццё.

Штодня, успамінаю ўсе выпадкі,

Якія здараліся са мной.

Свярбяць ўчынкамі далонькі:

Хачу на рынг, хачу ў бой!

На сценах кажуць усе карціны,

Пра подзвігі, прыстойных дзён.

Прайшлі хвіліны і гадзіны,

Абсыпаўся над дахам клён.

Як адцягнуцца, і знайсці замену,

І прагнуць, што даспадобы мне?

І адчуваць памеры, меру,

А не трымаць гэта ў сне!

Шкада, не скінуць мне благое,

Апошні год зламаў мяне.

Да перамог, сэрца слабое,

Плата ў болі, у цане.

08.2017

*****

Мне цяжка жыць у адзіноце.

Мяне ніхто не разумеў.

Магчыма, зараз верш ня ў модзе

І я падтрымкаю пусцеў.

Сябры неведаюць навошта.

Не заўважаюць, нібы, сваякі.

Мне аднаму зусім няпроста –

Мэты руйнуюцца ў цішы.

Я нібы захварэў радкамі!

Яны прыходзяць зноў і зноў.

Мне не адмовіцца і так з гадамі,

Я душу імі толькі грэў.

Ніхто не ведае, якое шчасце,

Пры заканчэнні верша ў мяне.

І без цiкавасцi, нават не варта,

Абгрунтаванне ставіць да мяне.

07.2019

*****

Чаму? А ёсць адказ?

Сур'ёзна…гэта вашае пытанне?!

Не ўпершыню і не ў апашні раз…

Няма адказу – ёсць каханне!

Сапраўдна ўсё, хлусня або сымпатыя?

Абмеркаванняў дужа шмат!

Без вынікаў уся гэта сітуацыя?

Бяз вылічэнняў якасных прылад.

А вас цікавіць…мяне не.

Хай, адчуванні граюць у кожным.

Абудзяць душу і адказ нясе,

Дзе тлумачэнні стануць не патрэбным.

Не! Ні ёй, ні мне таксама.

Мы адчуваем пачуццё знутры:

Для нас усё афарбавана,

Яскравым колерам у жыцці.

Нажаль, незакаханныя тут толькі вы

І сёння вас гэта натхняла!

Як мы сустрэліся, рамантыку знайшлі –

Ні толькі гэта вам цікава.

А што цяпер, што ў нас у двух?

Які жа свет тут мае месца?

Мы ў каханні, шчаслiвыя не ўслых!

Гульнёю вам гэта здаецца.

Вы заставайцеся, а мы далей!

Адрозніваем вашы думкі.

Нас зразумееце, але пазней,

Бо розныя душэўныя рахункі.

05.2019

*****

А вось і скончыўся наш лістапад!

І зніклі мы, уласнае жыццё блукае.

І ў думках толькі ты, у апошні час.

І пачуццё кахання, зноў-такі, лунае.

Цяпер адзін, у падарожжы забыцця.

Павіннен я прайсці гэту дарогу.

Да атрымання шляху новага жыцця,

А не губляцца ў стане суму, змроку.

12.2020

*****

Не варта мне адпачываць,

Бо час гады мае матляе.

Мне трэба яшчэ працаваць!

Пакуль надвор'е дазваляе.

Вятры не гоняць мяне ў спрэчкі.

Сонца не дазваляе замярзаць.

Але хацелася б мне ведаць,

Ці будуць зоркі мне спрыяць!?

Ці я паспею зрабіць усё,

Запланаваў, што я калісьці?

Шмат часу ад мяне сышло –

Зрабіў я мала для карысці.

Аловак у руцэ трымаю,

З трывогай цікае гадзіннік мой.

Далонню яго зачыняю

І разумею, што са мной.

Перакладу пачуцці я на словы,

Што ўнутры мяне бурляць!

Пакуль ёсць час і ёсць умовы –

Я буду вершы новыя ствараць!

10.2018

*****

Сонца дорыць мне сваё святло,

Сагравае ў гэты холад!

Не замёрз, дапамагло,

Забірае цяжкі голад.

Ахінаюць мяне прамяні

І гоняць прэч ад сюды цемру.

Распальваючы, цёплыя агні,

Каханне рвецца без памеру.

Не візуальна, усё ўнутры,

Галоўныя яе працэсы!

Квітнеюць з радасцю сады,

Як напісанне добрай п'есы.

Мне не згарэць, усё ў меру,

Усе ў акрузе хмары зніклі.

Без сумневаў сонцу веру,

Вочы к шчасцю звыклі!

10.2017

*****

Не, не! Стой і памаўчы!

Не трэбы задаваць пытанні!

Не трэба злосці, не крычы!

Чаму ж такія меркаванні?

Ты супакойся, дай сказаць,

У чым уся гэтая дылема.

Не трэба так вось пачынаць –

Неведаючы ў чым праблема!

Ты штосьці чула, хтосьць казаў –

Ты верыш ім, але не мне!

Ні чога я не сатвараў.

Чаму цябе так усё злуе?

У гэты час мяне там не было.

Ёсьць доказы! Прыціхла?!?

У не давер цябе вяло

І да мяне ты ставішся нячыста!

Ты малявала ў галаве прыгоды.

Ды толькі дрэнныя, яны пад час!

Я ўспамінаю нашы